weRelate

Απόψεις Μαρτυρίες

Η ιστορία που θέλω να μοιραστώ αφορά την διατροφική διαταραχή από την οποία υπέφερα. Θέλω να γράψω για να μην ξεχνάω εγώ η ίδια και γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που υποφέρουν και η ιστορία μου ίσως τους δώσει κουράγιο.

Εγώ λοιπόν από τα 6 μου μέχρι τα 23 έκανα διαρκώς δίαιτες. Στα 6 μου έβγαλα τα κρεατάκια με αποτέλεσμα να παχύνω απότομα. Οι γονείς μου το θεώρησαν μέγα κακό και φρόντιζαν να περιορίζουν το φαγητό μου και να μου θυμίζουν ότι το σώμα μου δεν ήταν όμορφο και ότι πρέπει να αδυνατίσω. Καθώς μεγάλωνα, όταν έτρωγα τις τροφές που θεωρούσα απαγορευμένες (μακαρόνια, σοκολάτες κτλ) με κατέκλυζαν κύματα ενοχών και τύψεων. Στην συνέχεια έκανα ακραίες δίαιτες, υπεργυμναστική κτλ για να κάψω αυτά που έφαγα. Μετά από ένα διάστημα λόγω της στέρησης έτρωγα ότι έβρισκα μπροστά μου. Κάπως έτσι κύλησε η εφηβεία μου και τα πανεπιστημιακά μου χρόνια. Οι έξοδοι, ειδικά για φαγητό, ήταν κάτι το βασανιστικό καθώς πάντα συγκρινόμουν με ποιο αδύνατες κοπέλες και αναρωτιόμουν «αυτές πως μπορούν και το ράβουν το ρημάδι το στόμα τους και εγώ δεν μπορώ;» ξεκινώντας κάπως έτσι νέους κύκλους τύψεων και αυτομαστίγωσης.

Αρωγός στις δίαιτες μου ήταν κυρίως η μητέρα μου η οποία πολλές φορές είχε επιμεληθεί την προετοιμασία της διαιτητικής μου σούπας, με την οποία όταν έτρωγες μόνο αυτή έχανες 7 κιλά σε μία εβδομάδα. Εγώ φυσικά ποτέ δεν κατάφερα να διατηρηθώ σε αυτά τα κιλά καθώς νερό έπινα και πάχαινα. Το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες έτρωγα μόνο πρωινό σε τεράστιες ποσότητες και μετά ήμουν νηστική όλη μέρα. Κάπου θα το είχα διαβάσει και αυτό. Εξαιρετικά πετυχημένη ήταν και η δίαιτα όπου έτρωγα όλη μέρα μόνο δύο γιαούρτια και δύο αχλάδια. Άντεχα βέβαια μόνο για λίγες μέρες και μετά σε ένα ξέσπασμα άδειαζα όλο το ψυγείο. Εμφανισιακά, παρατηρώντας σήμερα τις φωτογραφίες των τότε περιόδων δεν ήμουν χοντρή. Είχα έντονους γοφούς και πεταχτό πισινό. Τότε βέβαια στον καθρέφτη μου έβλεπα μία εξαιρετικά παχύσαρκη κοπέλα η οποία ήταν εξαιρετικά αποτυχημένη καθώς δεν μπορούσε να ράψει το στόμα της. Απορώ πως με όλο αυτό που συνέβαινε μέσα μου κατάφερα να σπουδάσω.

Η στιγμή κλειδί ήρθε γύρω στα 23 μου. Δεν μπορούσα πια να κάνω δίαιτα και τα κιλά στην ζυγαριά ανέβαιναν με γοργούς ρυθμούς. Όσο και να περιόριζα την τροφή μου μέσα στην μέρα, ξύπναγα μέσα στην νύχτα και άδειαζα ψυγείο και ντουλάπια χωρίς να το καταλαβαίνω. Ξυπνούσα το πρωί και έβρισκα στο κρεβάτι μου μισοτελειωμένες σοκολάτες, κουτιά από υλικά του τοστ, ψωμί, άδεια πιάτα κ.α.

Απευθύνθηκα λοιπόν σε έναν διαιτολόγο που πήγαινε μία φίλη μου στην οποία «είχα δει αποτελέσματα» για να μου δώσει την μαγική δίαιτα που θα με κάνει αδύνατη. Ο άνθρωπος αυτός μου έδωσε διάφορα ερωτηματολόγια να συμπληρώσω και μου έκανε πολλών ειδών ερωτήσεις. Το δε πρόγραμμα διατροφής που μου έδωσε μόνο πρόγραμμα δίαιτας δεν φάνταζε στα μάτια μου και του είχα πει επί λέξει « αν τρώω όλα αυτά θα παχύνω περισσότερο»! Μου ζήτησε επίσης να καταγράφω ότι τρώω, την ώρα και τον τόπο, τις ενοχές που νοιώθω, καθώς και τα περιστατικά που συνοδεύουν εκείνη την στιγμή. «Ε ρε που μπλέξαμε» σκεφτόμουν. Έχοντας όμως δει αποτελέσματα στην άλλη κοπέλα αποφάσισα να το προσπαθήσω. Ήταν πιο δύσκολο απ’ ότι φανταζόμουν. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα και με ελάχιστη μεταβολή στην ζυγαριά ο εν λόγω διαιτολόγος (σωτήρας!) μου είπε πως πιστεύει πως πάσχω από διατροφική διαταραχή, πως δεν μπορεί να με βοηθήσει άλλο, μου έδωσε την κάρτα μιας ψυχολόγου ειδικευμένης σε θέματα διατροφικών διαταραχών και μου είπε πως όταν αποφασίσω να ασχοληθώ σοβαρά με την διατροφική μου διαταραχή θα είναι εκεί και ήταν. Επρόκειτο ευτυχώς για μένα για την Μαρία Σαμιώτη.

Μου πήρε περίπου τρεις μήνες να πάρω τηλέφωνο την ψυχολόγο. Την κάλεσα όμως. Εξάλλου έλεγα στον εαυτό μου είχα και άλλα θέματα, δεν μπορούσα να πάρω το πτυχίο μου, είχα συνεχή προβλήματα με τους γονείς μου και την σχέση μου, και ότι κάπως θα βοηθήσει με όλα αυτά. Δεν περίμενα βέβαια να κρατάω καθημερινό ημερολόγιο με τις τροφές μου, τις ενοχές μου και τα εν γένει συναισθήματα μου. Χρειάστηκαν πολλές ερωτήσεις για να καταλάβω ότι εκείνη την σοκολάτα παραπάνω την είχα φάει γιατί ήμουν θυμωμένη και δεν μίλησα. Ότι είχα γλείψει το ταψί με το κοτόπουλο γιατί είχα να φάω 20 ώρες. Ότι έτρωγα παραπάνω γιατί δεν έβαζα όρια στους γύρω μου και το πάχος μου κάπως με προστάτευε. Ότι δεν ήμουν τέλεια και ότι μπορώ να αγαπάω τον εαυτό μου ανεξαρτήτως των κιλών μου. Έμαθα ότι ένα αδύνατο κορμί δεν είναι οπωσδήποτε ένα υγειές κορμί και πολλά ακόμα τα οποία γεμίζουν βιβλίο.

Σήμερα, 10 περίπου χρόνια μετά, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μέσα από την ψυχοθεραπεία  έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου από την αρχή. Έμαθα να με ταΐζω ανά τρεις ώρες με φαγητό, λαχανικά, φρούτα, ξηρούς καρπούς, ακόμα και γλυκά όταν ήθελα. Μπόρεσα να απενοχοποιήσω το φαγητό και να τρώω ότι θέλω! Έμαθα να αναγνωρίζω και να εκφράζω τα συναισθήματα μου και να μην τα τρώω. Έμαθα να βάζω όρια σε όσους με παραβιάζουν. Έμαθα να ακούω, να ζητάω να ακουστώ και να κάνω διάλογο και σχέσεις. Έμαθα ότι η γυμναστική είναι φροντίδα του νου και του σώματος όχι μέθοδος απώλειας κιλών. Έμαθα να με αγαπάω όπως είμαι αλλά ταυτόχρονα με ευαισθησία, φροντίδα και χωρίς μαστίγιο να αποδέχομαι τα όρια μου και να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Ακόμα και σήμερα όταν με ξεχνάω, με σκέφτομαι σαν ένα μωρό το οποίο πρέπει να φροντίσω απ΄ όλες τις απόψεις. Πολλά κιλά έφυγαν όταν πια δεν με ένοιαζε. Σήμερα είμαι πιο υγιής των τελευταίων 10 ετών.  Δεν έχω σε καμία περίπτωση το τέλειο σώμα. Οι ραγάδες και η χαλάρωση μου θυμίζουν πόσο σκληρή και αδυσώπητη έχω υπάρξει με το σώμα μου, τον αιώνιο σύντροφο μου. Δεν πειράζει, με συγχώρησα για τα χαστούκια που μου έδωσα.