weRelate

Fat girl walking

Fat girl walking…

Είναι καταπληκτικό πώς σου καρφώνεται μια ιδέα στο μυαλό, κυριολεκτικά φυτεύεται μέσα ύπουλα, ριζώνει από τα παιδικά σου χρόνια και σε συντροφεύει σα σκιά από ένα παρασιτικό φυτό σε κάθε βήμα σου… Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που με έκαναν να νιώσω χοντρή. Βασικά δε θυμάμαι ως παιδί να νιώθω «κανονική», παρότι υπήρξα, έχω φωτογραφίες που το πιστοποιούν. Θυμάμαι την έννοια της παχυσαρκίας μου να με συντροφεύει από παιδί, νομίζω πρώτη φορά έκανα δίαιτα μόνη μου με το θερμιδομετριτή στην πέμπτη ή έκτη δημοτικού, η «χοντρή» ήταν η συντροφιά μου, ένας βόμβος σε όλα τα επεισόδια της ζωής μου, κοντινός ή μακρινός, ανάλογα τη φάση. Παιδί αυτόνομο και ανεξάρτητο, που δε χρειάστηκα ποτέ κανέναν, άλλωστε όλοι είχαν πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να ασχοληθούν μαζί μου. Εξαιρετική ακαδημαϊκά, αλίμονο, με τέτοιους γονείς θα ήταν κατασπατάληση γονιδίων να μην είμαι εξαιρετική.

Η μικρή μου επανάσταση ήταν να τρώω. Ήταν το μόνο αποδεκτό ως ενδεχόμενο ( ότι δηλαδή οκ, υπήρχε ως πιθανότητα στη ζωή μου) , άλλες καταχρήσεις ήταν αδύνατο να συμβούν. Και σταθερά , υπόκωφα, τα σχόλια από το περιβάλλον μου: Εγώ σε γέννησα τόσο όμορφη… Μα όλα μπορείς να τα καταφέρεις, μόνο αυτό δεν μπορείς να ελέγξεις… Τόσο καλό κορίτσι, δε μπορείς να αδυνατίσεις; Μπράβο που αδυνάτισες, μου έκανες το καλύτερο δώρο… Ε τώρα μάλιστα, είσαι όμορφη, μη ξαναγίνεις όπως πριν… Επαναλαμβανόμενα σταθερά.

Είμαι 42 ετών , και ακόμα όταν τα σκέφτομαι νιώθω ένα απίστευτο κενό μέσα μου. Τώρα ξέρω πως είναι θλίψη. Τότε νόμιζα πως είναι πείνα και προσπαθούσα να το γεμίσω. Στα 28 μου, επαγγελματικά πετυχημένη, νέα ωραία και ατυχής, όπως τραγουδάει και η λατρεμένη Τάνια, ξαναπάω σε διαιτολόγο. Κι εκείνος πρώτη φορά μου λέει: θέλω να ξεκινήσεις τώρα ψυχοθεραπεία. Προσέξτε: όχι άσκηση, όχι γιόγκα. Αλλά ψυχοθεραπεία. Στο μεταξύ έχω άλλες δύο καταχρήσεις. Το τσιγάρο και το σεξ. Ίδια φάση, ίδιο πρόβλημα, άλλη όψη. Σε φάσεις δίαιτας, αντικαθιστώ το φαγητό με το τσιγάρο και το σεξ. Όποιος σας έχει πει ότι οι χοντρές κάνουν εύκολο κρεβάτι, ναι μεν γενίκευση ( βαρέστε αλύπητα) αλλά έχει βάση. Όταν η βάση του προβλήματος είναι κάποιος να σε αποδεχτεί και να νιώσεις ότι κάπου το σώμα σου χρησιμεύει και δεν είναι αποκρουστικό, ναι, θα κάνεις σεξ πολύ εύκολα. Δε μετανιώνω. Δεν είναι θέμα πουριτανισμού. Απλώς ζηλεύω τις γυναίκες που το έκαναν πραγματικά για το κέφι τους, και όχι σαν ένα άλλου είδους βουλιμικό επεισόδιο.

Θέλω τόσο απελπισμένα να αδυνατίσω, που πάω σε ψυχολόγο. Άλλωστε ειλικρινά νιώθω πως έχω πιάσει πάτο. «Κοιμάμαι» με άλλον άντρα κάθε δυο μέρες ( έχω ανακαλύψει το ιντερνετ από τα 18, η καλύτερη κάλυψη για μια γυναίκα που απεχθάνεται την εικόνα της, μπορούσα να μιλήσω πίσω από την οθόνη , αλλά από κοντά μούγκα). Μένω με τους δικούς μου, διότι δεν θέλουν να με αφήσουν να ζήσω μόνη , φοβούνται. Θα με αφήσουν όμως να πάω να συγκατοικήσω με έναν άντρα (αλλά αυτά είναι για αργότερα).

Πάω λοιπόν στην ψυχολόγο. Γιατί θα κάνω ότι μου λένε για να αδυνατίσω. Με ρωτάει, ως είθισται, γιατί πήγα εκεί. Της αναλύω ότι με έστειλε ο διαιτολόγος, «έχω κάνει τα πάντα, χάνω, παίρνω, δεν καταλαβαίνω πώς ένα τόσο ανθεκτικό πλάσμα που μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν μπορεί να κάνει κάτι τόσο απλό. Δεν καταλαβαίνω γιατί είμαι εδώ. Μου είπαν ότι αν θέλω να αδυνατίσω πρέπει να έρθω εδώ». Χαμογελάει. Χαμογελάω.

Ακόμα μιλάμε. Είναι η μακροβιότερη μη συγγενική σχέση που έχω. Με έχει δει να παχαίνω, να αδυνατίζω, να κλαίω, να φοβάμαι, να ερωτεύομαι, να καταστρέφομαι. Αν αδυνάτισα; Κατά καιρούς, ναι. Αλλά, η αλήθεια είναι, ότι η συμβολή της ψυχοθεραπείας στη ζωή μου ήταν να δω τα πραγματικά μου προβλήματα, όχι το λίπος μου. Καμιά φορά , της το θυμίζω. Θυμάσαι το πρώτο μας ραντεβού? Που σου είπα ότι εγώ το μόνο πρόβλημα που έχω είναι ότι τρώω; Και γελάμε μέχρι δακρύων. Sam, this is gonna be the beginning of a beautiful friendship….]

Ν.Λ.